Αγαπημένοι μου φίλοι
Πίστευα ότι η επόμενη φορά που θα επικοινωνούσα μαζί σας θα ήταν ευχάριστη με αρκετές δόσεις χιούμορ αλλά… Αλίμονο!!!!!!!!!!
Ντροπή, πόνο, εξευτελισμό, προδοσία και ότι πιο άσχημο θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί νιώθω αυτή τη στιγμή για μας, για τους Έλληνες. Πως είναι δυνατόν οι Έλληνες να σκοτώνουν Έλληνες. Πως είναι δυνατό να πολεμούμε τους εαυτούς μας αντί τον εχθρό. Τα κατάφεραν πάλι. Τα κατάφεραν να μας κάνουν να σφαχτούμε.
Πόσο πόνο πρέπει να νιώσουμε ακόμη για να ξυπνήσουμε. Τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους άδικα, και ένας ακόμη δεν πρόλαβε να γεννηθεί. Γιατί;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Τρεις νέοι άνθρωποι σκοτώθηκαν άδικα, χωρίς να βλάψουν κανένα, χωρίς να ενοχλήσουν. Τρεις νέοι άνθρωποι που ξύπνησαν το πρωί και πήγαν στη δουλειά τους για να μπορέσει αυτή η χώρα να ορθοποδήσει.
Τι να πούμε σ΄αυτές τις μάνες; Τι να πούμε σ΄αυτές τις οικογένειες; Άκουσα τον πρωθυπουργό να λέει ότι θα σταθούμε δίπλα στις οικογένειες. Ε, και τι έγινε;
Θα τους φέρετε πίσω κύριε πρωθυπουργέ; Θα φέρετε πίσω στη μάνα το παιδί της; Έχετε χάσει εσείς ποτέ παιδί; Έχετε νιώσει τον πόνο της απώλειας ενός παιδιού;
Να βράσουμε τα λεφτά σας, χαράμι να γίνουν σ΄αυτούς που με τόση «μαεστρία» τα καρπώθηκαν. Δολοφόνοι, κρεμάλα έξω απ΄τη βουλή πρέπει να στήσουμε. Κρέμασμα θέλετε όλοι.
Δολοφόνοι… Αν δεν ήσασταν εσείς, αυτοί οι άνθρωποι τώρα θα ζούσαν.
Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι αυτή η μιζέρια να τελειώσει σύντομα γιατί αυτές οι δολοφονίες είναι μόνο η αρχή…
Οι εχθροί δεν ήμαστε εμείς. Για μια φορά ας ενωθούμε, η κατάσταση δεν σηκώνει ιδεολογίες και πολιτικές αντιπαραθέσεις. Μας πολεμούν από παντού. Έλληνες ας ενωθούμε ακόμα μια φορά. Πρέπει να ζήσουμε, πρέπει να επιβιώσουμε για τις γενιές που έρχονται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου