Τα όρια καθόρισαν χωρίς να σου το πουν
οι δυνατοί κι αδύνατοι που γύρω περπατούν.
Τα δέχτηκες και έζησες μέσα στο λήθαργο σου
χωρίς αντίδραση καμιά μέχρι το «θάνατο» σου.
Ήρθε η ώρα για ν’ ακούς, να δώσεις και να πάρεις
χαρά και ολοκλήρωση, λεπτό μην αμφιβάλεις.
Ήρθε η ώρα και για ‘σε, φίλε μου πίστεψε το
αγάπη μέσ’ απ’ τη καρδιά, μόνο κατάλαβε το.
Καθάρισε τη σκέψη σου και άρχισε να ζεις
ν’ ακούς τα ερεθίσματα της ίδιας της ζωής.
Αγάπησε τον κόσμο σου, τα λάθη του εγώ σου
ανάπνευσε και πέταξε στο μέλλον το δικό σου.
Θέλεις και έχεις ότι θες, φτάνει να το πιστέψεις
πέρ’ απ’ τα όρια του νου πέταξε και θ’αντέξεις.
Ζωή μισή, ζωή τρελή, ζωή φυλακισμένη,
πέρ’ απ’ τα όρια του νου ζωή γεμάτη μέλι.
Ε.Ε
30 Ιανουαρίου 2005
Το ποίημα αυτό εύχομαι να δώσει μηνύματα που θα «ελευθερώσουν» αυτούς που έχουν κτίσει μόνοι τους τις δικές τους φυλακές.
